Στη Νάπολι, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της νότιας Ιταλίας, ο Μαραντόνα έτυχε υποδοχής Μεσσία. Και όχι άδικα. Οι υπογραφές που μάζεψαν οι διανοούμενοι της πόλης, διαμαρτυρόμενοι για το υψηλό κόστος της μεταγραφής του Αργεντινού σταρ, την ώρα που ο λαός της περιοχής, κυριολεκτικά πεινούσε, “σβήστηκαν” από...
...την μνήμη των Ναπολιτάνων, που είδαν την αγαπημένη τους ομάδα, τρία χρόνια μετά,να κατακτά το πρωτάθλημα Ιταλίας μετά από 60 χρόνια αναμονής! Ο Ντιέγκο, όχι άδικα , λατρεύονταν σαν θεός. Εκκλησίες και πολλά νεογέννητα μωρά, πήραν το όνομα του.
Την ίδια στιγμή οι σχέσεις με τους Ιταλούς του Βορρά ,που δεν μπορούσαν να δεχτούν πως η Νάπολι του εργατικού και φτωχού Νότου, πήρε τα σκήπτρα από τις δικές τους ομάδες (Μίλαν και Γιουβέντους κατά κύριο λόγο), έφτασαν στο χειρότερο σημείο.
Όποτε η Νάπολι αγωνιζόταν εκεί, αντιμετώπιζε βαρύτατες προσβολές. Συνθήματα όπως: « Καλώς ήλθατε στην Ιταλία - Φόρτσα Βεζούβιο – Χρησιμοποιήστε Ναπολιτάνους για τις αγροτικές δουλειές και όχι ζώα – Ναπολιτάνοι βοηθήστε το περιβάλλον: πλυθείτε!» όξυναν την ατμόσφαιρα, που κυριολεκτικά μύριζε μπαρούτι.
Η κορύφωση του δραματικού “εμφύλιου” ήρθε στο Μουντιάλ του 1990. Το εναρκτήριο παιχνίδι γινόταν στο Μιλάνο και ο κάτοχος του τροπαίου, που δικαιωματικά θα άνοιγε την αυλαία της διοργάνωσης, δεν ήταν άλλος από την Αργεντινή του Ντιέγκο! Οι αποδοκιμασίες που δέχτηκε εκείνη τη νύχτα ο Μαραντόνα, έφτασαν στα όρια του ανθρώπινου ευτελισμού.
Η εκδίκηση όμως δεν άργησε να έρθει. Η μοίρα τα έφερε έτσι και η Αργεντινή θα αντιμετώπιζε την Ιταλία στον ημιτελικό της διοργάνωσης. Ο αγώνας όμως αυτή την φορά θα διεξαγόταν στο Σαν Πάολο, στο γήπεδο δηλαδή της Νάπολι!
Ο Ντιέγκο πριν τον αγώνα ήταν ξεκάθαρος δηλώνοντας : «- Για 364 ημέρες τον χρόνο, οι υπόλοιποι Ιταλοί σας φέρονται σαν σκ..α. Σήμερα ,θέλουν να είστε Ιταλοί και να υποστηρίξετε την ομάδα τους. Εγώ είμαι Νάπολι 365 ημέρες τον χρόνο! Είμαι ένας από εσάς. Υποστηρίξτε την Αργεντινή!»
Οι προσπάθειες των πολιτικών ηγετών της χώρας να κατευνάσουν τον κόσμο και να αποφευχθεί έτσι ένας επικείμενος διεθνής εξευτελισμός , δεν έπιασαν τόπο. Όταν στον αγώνα της 3ης Ιουλίου, ο Μαραντόνα ευστόχησε στη διαδικασία των πέναλτι, στέλνοντας την Αργεντινή στον τελικό της διοργάνωσης, στο κατάμεστο από 60,000 Ναπολιτάνους, γήπεδο, ακούστηκαν πολλά επιφωνήματα χαράς!
Ήταν από την λατρεία τους για τον αγαπημένο τους Ντιέγκο? Ήταν εξαιτίας της απέχθειας τους για το “σύστημα του Βορρά”, που τους θυμόταν μόνο όταν τους είχε ανάγκη? Λίγη σημασία έχει..
Το σημαντικότερο ήταν ότι η εσωστρέφεια και ο τοπικισμός των Ιταλών και μάλιστα όχι πια μόνο των Ultras, αλλά και των απλών φιλάθλων, στα οποία προαναφερθήκαμε στο πρώτο μέρος , έφτασαν στο απόγειο. Οι φανατικοί βρήκαν την αφορμή που ήθελαν, για να συνεχίσουν με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο το “έργο” τους.
Και ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα , ήταν αυτός που (ηθελημένα ή όχι) έκοψε για πάντα τα , ούτως ή άλλως , φθαρμένα σκοινιά της “γέφυρας” που ένωνε την Βόρεια και τη Νότια Ιταλία. Για την εποχή της αθωότητας , οι τίτλοι τέλους είχαν ήδη πέσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου