Παιχτάρα ο Αμπντούν!

Πασάρει, ντριπλάρει, σεντράρει, σκοράρει (πλέον), γράφει χιλιόμετρα, αν μάρκαρε και λίγο περισσότερο θα ήταν τέλειος!

Ο Αλγερινός έχει κάνει εκπληκτική προόδο σαν ποδοσφαιριστής, βελτιώνεται συνέχεια και είναι ίσως ο καλύτερος παίχτης του πρωταθλήματος. Δεν έχω δει πολλά ολόκληρα παιχνίδια του Ολυμπιακού, αλλά από τα λίγα που έχω δει και από τα στιγμιότυπα που βλέπω κάθε εβδομάδα, ο Τζαμέλ Αμπντούν είναι σχεδόν το τέλειο εξτρέμ, για τα δεδομένα βέβαια του ελληνικού πρωταθλήματος.

Το μεγάλο μειονέκτημά του ήταν τα προηγούμενα χρόνια ότι δεν πατούσε πολύ στην αντίπαλη περιοχή και δε σκόραρε. Τεχνική κατάρτιση και φαντασία είχε πάντα. Πλέον όμως το έχει και αυτό. Συγκλίνει προς τα μέσα, πατάει περιοχή, παίζει το 1-2 συχνά πυκνά με τον Τζιμπούρ και όταν βγαίνουν σέντρες από τα δεξιά περιμένει πάντα μέσα στην περιοχή σαν δεύτερος φορ. Αν δείτε αυτά τα 5λεπτα βιντεάκια με τα στιγμιότυπα που ανεβαίνουν στα αθλητικά site, ο Αμπντούν έχει συμμετοχή σε όλα σχεδόν τα γκολ του Ολυμπιακού και γενικώς είναι πολύ δραστήριος.

Και να φανταστεί κανείς ότι πρόπερσι που τον πήραν δεν πολυέπαιζε, τον είχαν στο κράξιμο και τον Δεκέμβριο θεωρούνταν δεδομένο ότι θα φύγει ή θα δοθεί δανικός. Όχι άδικα όμως, καθώς ο τότε Αμπντούν δεν είχε καμία σχέση με τον σημεριινό ποδοσφαιριστή που βλέπουμε.

Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ο Αλγερινός προσφέρει περισσότερα κι από τον Μιραλάς,ο οποίος το έπαιζε λίγο περισσότερο ντίβα, φαινόταν ότι χρησιμοποιεί τον Ολυμπιακό σαν σκαλοπάτι για να πάει κάπου καλύτερα (το οποίο δεν είναι κακό) και στα εκτός έδρας ματς (ειδικά στα εκτός έδρας ντέρμπυ) ήταν ψιλοανύπαρκτος. Πιο ολοκληρωμένος εξτρέμ και από τους 2 όμως είναι ο Βιερίνια. Πιο γρήγορος, έχει καλύτερο σουτ, πιο καλή ντρίπλα, ξεσηκώνει τον κόσμο και έχει πιο πολύ πάθος. Τουλάχιστον έτσι ήταν ο Βιερίνια που γνωρίσαμε εδώ.

Το θέμα είναι όμως ότι υπάρχουν οι πολύ καλοί παίκτες και οι μεγάλοι παίκτες. Όσοι παρακολουθούν χρόνια ποδόσφαιρο, το γουστάρουν και δεν το βλέπουν τόσο επιφανειακά ή μόνο στοιχηματικά ίσως μπορούν να καταλάβουν τι λέω. Κάποιος μπορεί να είνα καλός παίχτης, πολύ καλός, αλλά να μη γίνει ποτέ μεγάλος παίχτης. Και για να γίνεις μεγάλος δε βελτιώνεις μόνο τις ποδοσφαιρικές σου ή αθλητικές σου ικανότητες, χρειάζονται κι άλλα. Τα οποία ίσως δε βελτιώνονται και δεν αποκτώνται ποτέ. Έχει να κάνει με την προσωπικότητα, με τις επιλογές (μεταγραφικές κτλ) και με κάτι άλλο ανεξήγητο. Με κάτι που δεν περιγράφεται, με μια αύρα που εκπέμπεται, με ένα ποδοσφαιρικό στυλ, με ένα στυλ περπατήματος ακόμα, με μια φάτσα που τη βλέπεις και λες "μπαλαδόφατσα", με κάτι που κάνει τον κόσμο να σε θαυμάζει και να σε γουστάρει. Να θέλει να κόψει εισιτήριο για σένα, ακόμα κι αν υπάρχουν καλύτεροι παιχτες στην ομάδα σου ή σε αντίπαλη ομάδα. Μου έρχεται στο μυαλό ο Ζέεντορφ. Ο πρώτος παίχτης που πήρε 3 Champions' League με 3 διαφορετικές ομάδες. Δεν είναι καλός παίχτης, είναι μεγάλος. Στα μάτια μου τουλάχιστον. Και φυσικά πολλοί πολλοί άλλοι ακόμα, όπως ο Τότι, ο Ντελ Πιέρο, ο Ινζάγκι, ο Μπατιστούτα, ο Φαλκάο σήμερα κτλ (φυσικά οι αντικειμενικά κορυφαίοι του σήμερα  Μέσι, Ρονάλντο).  Πιθανώς απλά κάποιοι γεννιούνται με άστρο.

Όλα αυτά τα λέω για να καταλήξω στο ότι ο Αμπντούν είναι ένας πολύ καλός παίχτης, σε μεγάλη φόρμα φέτος, που όμως ακόμα κι αν βελτιωθεί κι άλλο δε θα γίνει ποτέ μεγάλος παίχτης...

Διαβάστε εδώ το βιογραφικό του Αμπντούν, ο οποίος είχε ένα αρκετά καλό βιογραφικό και πριν έρθει στην Ελλάδα με πολλές συμμετοχες από μικρός στο γαλλικό πρωτάθλημα (χωρίς να σκοράρει πολύ όμως, όπως είπαμε και πριν) και με συμμετοχή στις μικρές εθνικές ομάδες της Γαλλίας.