Εργα και ημέρες του Ζβόνιμιρ Βούκιτς

Ο Ζβόνιμιρ Βούκιτς επικράτησε την περασμένη εβδομάδα στον (άδικο για τους υπόλοιπους) διαγωνισμό Best Goal και το paokfc.gr κάνει flashback στην μεγάλη καριέρα του.

 

Πόσο διαφορετικό θα ήταν το ποδόσφαιρο δίχως γκολ… Αυτές τις μικρές στιγμές εκστατικής χαράς ή ανείπωτης θλίψης που  «σημαδεύουν» τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο Ζβόνιμιρ Βούκιτς – αν και δεν είναι η βασική του… αρμοδιότητα – έχει προσφέρει πολλές τέτοιες στιγμές. Η πιο όμορφη, η πιο ξεχωριστή της μεγάλης καριέρας του, όμως, ήταν εκείνη κόντρα στον Πλατανιά. Το μαεστρικό στοπάρισμα, το εμπνευσμένο πέρασμα της μπάλας πάνω από τον άτυχο αμυντικό που έμεινε αποσβολωμένος να κοιτά όπως όλο το γήπεδο, το ιδανικό τελείωμα. Ένα ψήγμα σπάνιας ποδοσφαιρικής μαγείας που τόσο λείπει από το ποδόσφαιρο, ειδικά στην Ελλάδα.

   

Από τον Σέρβο αρτίστα, όμως, δεν λείπουν τα γκολ. Το πάθος, ο παλμός της εξέδρας είναι αυτά που νοσταλγεί. Ή καλύτερα νοσταλγούσε. Στα παγωμένα χρόνια της παραμονής του σε Ουκρανία, Ρωσία. Διότι, τώρα η Τούμπα του προσφέρει απλόχερα τη ζεστασιά του πραγματικού ποδοσφαίρου, τη χαρά του παιχνιδιού σε μια σεζόν που ενδεχομένως να είναι και η τελευταία του στους αγωνιστικούς χώρους.

  

Ο Βούκιτς αισθάνεται καλά στον ΠΑΟΚ κι αυτό είναι το σημαντικότερο στην παρούσα φάση. Όταν το τέλος πλησιάζει, άλλωστε, το μόνο που έχει σημασία είναι να χαίρεσαι ακόμα το παιχνίδι όπως τότε που ξεκινούσες. Και πάνε πολλά χρόνια από την εποχή που ο Βούκιτς ένα μικρό παλικαράκι από το Ζρένιανιν έκανε ντεμπούτο σε ηλικία 17 ετών στην Προλετέρ εντυπωσιάζοντας τους πάντες.

  

Η συνηθισμένη συνέχεια σε τέτοιες ξεχωριστές περιπτώσεις ταλέντων είναι μεταγραφή σε Παρτιζάν ή Ερυθρό Αστέρα. Ο Βούκιτς την πήρε αυτή τη μεταγραφή, αλλά όχι απευθείας. Εκείνος πήγε πρώτα για το δύσκολο. Το 1998 εν μέσω αναταραχών στην πρώην Γιουγκοσλαβία τον απέκτησε η Ατλέτικο Μαδρίτης. Μικρός, ανέτοιμος ακόμα για τόσο υψηλές απαιτήσεις, περιορίστηκε σε εμφανίσεις με τη δεύτερη ομάδα κι έπειτα από δύο χρόνια επέστρεψε για λογαριασμό της Παρτιζάν. Της μεγάλης ποδοσφαιρικής του αγάπης. Εκεί που πάντα γυρνούσε ό,τι κι αν του συνέβαινε. Ηταν η πραγματοποίηση ενός παιδικού ονείρου.

  

Στην Παρτιζάν ο Βούκιτς λατρεύτηκε, έγινε αρχηγός, πέτυχε πολλά και κρίσιμα γκολ, πανηγύρισε τίτλους, έφυγε το 2003, επέστρεψε το 2006, ξανάφυγε όντας σοβαρά τραυματίας, ξαναεπέστρεψε το 2010 έδειξε σε όλους πως τα πόδια του βαστάνε ακόμα, πήρε κι άλλους τίτλους και πλέον διασκεδάζει τα στερνά της ποδοσφαιρικής του θητείας φορώντας πάλι ασπρόμαυρα. Αυτά του ΠΑΟΚ.

  

  

Το λάθος της Ουκρανίας

  

Το πρώτο βήμα προς την εξιλέωση είναι ν’ αναγνωρίσεις τα δικά σου τα λάθη. Ο Βούκιτς ξέρει ποιο ήταν το δικό του. Εκείνο που δεν τον άφησε να κάνει το βήμα παραπάνω στην καριέρα του μολονότι το ταλέντο σε καμία περίπτωση δεν του έλειπε. «Ηταν λάθος που πήγα στην Ουκρανία», παραδέχεται με ειλικρίνεια.

 

Στη Σαχτάρ Ντόνετσκ έπαιξε στο Champions League, ανάγκασε μέχρι και τον Κάρλο Αντσελότι να τον εκθειάσει και να τονίσει πως θα είχε θέσει στο ρόστερ της Μίλαν (εκείνης, της καλής), αλλά η κενή συναισθημάτων κι ατμόσφαιρας καθημερινότητά του στο ουκρανικό πρωτάθλημα του στοίχισε. Η διοίκηση της ομάδας ήθελε να του ανανεώσει το συμβόλαιο για να μην τον χάσει, εκείνος αρνήθηκε επειδή προτιμούσε να φύγει με μεταγραφή κι έτσι κατέληξε στο περιθώριο.  «Η Σαχτάρ με κατέστρεψε», λέει ακόμα και σήμερα όταν θυμάται πως του φέρθηκαν στο Ντόνετσκ.

  

  

Τριπλή θητεία του στην Παρτιζάν

Διέξοδο στις δύσκολες στιγμές για τον Βούκιτς ήταν η επιστροφή του στο Βελιγράδι. Αν και η πρώτη αποδείχτηκε ιδιαίτερα επίπονη. Στις αρχές του 2006 υπέστη κάταγμα στο δεξί πόδι. Κι όμως, πρόλαβε το Μουντιάλ. Θα ήταν αμαρτία να το χάσει, αφού ήταν ένας από τους βασικούς συντελεστές της πρόκρισης με τέσσερα γκολ στα προκριματικά.

   

Το τέλος της αποθεραπείας τον βρήκε και πάλι στην Ουκρανία, διότι ανήκε ακόμα στη Σαχτάρ. Ακόμα κι όταν έφυγε από εκεί, όμως, δεν κατάφερε να παίξει στην αγαπημένη του Μπουντεσλίγκα. Τα καλά του ποδοσφαιρικά χρόνια τα είχε αφήσει πίσω του. Ο τραυματισμός των είχε βαρύνει και η σωματοδομή του τον ανάγκαζε να εγκαταλείψει τη θέση του επιτελικού μέσου για εκείνη του σέντερ φορ.  Στη Μόσχα πήρε παιχνίδια, αλλά όχι την ικανοποίηση του ποδοσφαίρου. Κι έτσι επέστρεψε πάλι στην Παρτιζάν. Πήρε άλλα δύο πρωταθλήματα και τη σεζόν 2011-12 θύμισε σε όλους τι εστί Βούκιτς. Με συνολικά 17 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις μπήκε δικαιωματικά στην καλύτερη ενδεκάδα του πρωταθλήματος. Και πως βρέθηκε στον ΠΑΟΚ; Λόγω της κόντρας του με τον προπονητή Βλάντιμιρ Βερμέζοβιτς που τον έθεσε στο περιθώριο. Προς όφελος του Δικεφάλου.

  

 

Πηγή: paokfc.gr